امام حسین(ع) مظهر خشم خدا در برابر مفسدان
امام حسین(ع) در زندگی‌اش، حتی قبل از آنکه ماجرای کربلا را آغاز کند، مظهر خشم خدا در برابر ظالمان بود.
معاویه در یک نامه، به خیال خود، امام را نصیحت کرد که: گویا شنیده‌ام با این و آن رابطه برقرار کرده‌ای؛ کسانی با تو آمد و شد دارند و گویا خیال فتنه‌انگیزی و ایجاد تفرقه در بین امت اسلام داری. من تو را بیم می‌دهم از آنکه مبادا خود را در فتنه گرفتار سازی و دست به تفرقه‌افکنی در بین امت اسلام بزنی!
اما آن حضرت در پاسخ نامه فرازهایی را اشاره کرد؛ از آن جمله فرمود: تو به من گفته بودی که من خود را در فتنه نیفکنم و گرفتار فتنه نکنم؛ در حالی که ریشه فتنه تو هستی و اصلا مظهر فتنه و سرچشمه فساد تو هستی. تو گفته ای که من به فکر در افتادن با تو نباشم، من می‌ترسم اگر چنانچه به این فکر نباشم، مسئول باشم. اگر من در فکر مبارزه با تو نباشم، در پیشگاه خدا احساس نافرمانی و عصیان می کنم. مگر تو نبودی که حجربن‌عدی و یاران دلاور و مبارزش را که جز حق نمی‌گفتند، شهید کردی؟ مگر تو نبودی که فرمان دادی هرکس بر دین علی(ع) است او را از حکومت عزل و برکنار کنند و حقش را بگیرند و حقوقش را قطع کنند؟ مگر دین علی(ع) جز دین خداست؟ مگر دین علی(ع) جز دین محمد(ص) و جز دین قرآن است؟ تو با حق درافتادی.
حضرت در این نامه معاویه را مورد هجوم قرار داد که از همان ابتدا پیدا بود حسین‌بن‌علی(ع) سر ناسازگاری با طاغوت و با ظلم را دارد.
